Vanwege de nasleep van de eerste wereldoorlog heeft de economie het zwaar in de jaren ’20. Ook de Brabantse schoenindustrie beleeft lastige jaren. De Duitse schoenindustrie is tijdens en na de oorlogsjaren versneld gemechaniseerd. Goedkope importen overspoelen de Nederlandse markt.

De werkgelegenheid in de schoenindustrie staat zo onder druk dat de Nederlandse overheid in 1923 een protectionistische maatregel invoert: ‘Noodregeling invoer schoeisel 1923’. Deze wet, die in de volksmond bekend komt te staan als ‘het schoenenwetje’, beperkt de invoer van buitenlandse schoenen en beschermt zo de binnenlandse industrie.

(Onderstaande afbeelding: Het schoenenwetje, ‘waarmee de minister onmiddellijk ingrijpen kan in groeiende abnormale Duitsche concurrentie, die beneden den kostprijs levert’, wordt aangenomen. Artikeltje uit de Nederlandse krant ‘De standaard’ 1923.)

De Nederlandse schoenindustrie krijgt door deze ingreep weer wat lucht, moderniseert in hoog tempo en groeit vervolgens snel. Van Bommel groeit in de jaren ’20 van 37 medewerkers naar 57, stapt in 1922 over van een zuigasmotor als centrale krachtbron op een sterkere dieselmotor en verdubbeld in 1925 de fabrieksvloer.

(Bovenstaande afbeelding: Een foto van de Rooms-Katholieke bond van schoenfabrikanten in 1925. Op de tweede rij tussen de 6e en 7e persoon op de eerste rij staat Janus van Bommel, 6e generatie directeur van Schoenfabriek van Bommel.)