We zijn gewaarschuwd: binnenlandse vluchten naar Gilgit worden vaak geannuleerd vanwege het onvoorspelbare weer in de Himalaya. We landen om vijf uur ’s ochtends in Islamabad. De vlucht naar Gilgit staat gepland om elf uur. De zes uur ertussen brengen we door op een bankje in een wachtruimte met opkrullend tapijt. Slapen lukt niet. Althans, ons niet. Een vrouw in een burka ligt verderop heerlijk te snurken.

Vanaf elf uur wordt de vlucht meerdere keren vertraagd. Uiteindelijk, om twee uur ’s middags, blijkt hij geannuleerd. Buiten staan mannen met traditionele Pakistaanse petten die er niet van opkijken. Een van hen adviseert ons om over twee dagen een vlucht naar Skardu te nemen. Vanaf daar is het vier uur rijden naar Gilgit. "Dus dan ben je er overmorgen!" zegt hij, terwijl hij zijn hoofd wiebelt. Ik dacht dat alleen Indiërs dat deden, maar blijkbaar hoort het hier ook bij.

Wachten past niet in onze planning. Het reisbureau regelt een busje. We stappen in voor een rit van veertien uur, die uiteindelijk negentien uur duurt, dwars door de Himalaya en dwars door rood gebied. Als we onderweg een klapband krijgen, hoeven we de ambassade niet te bellen. Die komt ons hier toch niet helpen. Door de regio Kohistan krijgen we gewapende escort: een politiewagen voor ons, met twee agenten in de achterbak. Ze kijken ons strak aan, hun machinegeweren paraat. Onze gids haalt zijn schouders op. "Formaliteit."

We rijden ’s nachts over smalle bergpassen met duizelingwekkende afgronden. Twee wegblokkades door werkzaamheden kosten ons nog eens anderhalf uur. Na twee nachten zonder slaap komen we eindelijk aan in de Hunzavallei.

De dagen erna reizen we door het meest spectaculaire landschap dat ik ooit heb gezien. We wandelen over een zwarte gletsjer, bezoeken een vervallen fort dat boven een afgrond van vierhonderd meter hangt, en slapen in een hotel waar het overal twintig graden vriest, zelfs op de kamer. In dorpen waar de middeleeuwen nog springlevend zijn, huist de slager, die ook kinderkleding verkoopt, in een groezelig, open houten hutje. Losse geitenkoppen en kippenkadavers liggen er verspreid, zoals de vuile was op mijn slaapkamer na een avond stevig doorhalen.

Bij een beroemde hangbrug maken we foto’s. Tussen de houten planken zit een halve meter open ruimte. Dertig meter lager raast een bergrivier. "Er is dit jaar pas één dode gevallen," zegt iemand geruststellend. Speciaal voor mijn bezorgde moeder film ik mezelf terwijl ik met losse handen over de brug loop.

Onze begeleiders vertellen over de macht van het leger, spanningen met India en hun kijk op Amerika. De wereld is als een stel tektonische platen: Nederland ligt veilig in het midden, Pakistan zit op de rand. En dat voel je. Toch zijn de mensen ongelooflijk vriendelijk en verrassend ruimdenkend. In Islamabad zien we transgenders bij stoplichten bedelen. Ramen gaan open, er wordt geld gegeven. Onze gids kijkt meelevend en zegt: "Ze hebben het al moeilijk genoeg."

Pakistan: adembenemende natuur, heerlijk eten, gastvrije mensen, soms Spartaanse omstandigheden, maar ook luxe hotels. Zolang je de echte conflictgebieden vermijdt, is een dagje Amsterdam waarschijnlijk gevaarlijker dan tien dagen Pakistan. Een dikke, avontuurlijke reistip.

Oh ja, bijna vergeten: ik zag iemand facetimen in een burka. En een geit in een oude North Face-jas.