“Het gekste was wel toen ik in m’n eentje met een paard aan een touw over een smalle loopbrug van ruim 100 meter moest lopen voor de film. Ik stond er van te kijken dat dat sowieso kon, met een paard over zo’n touwbrug, maar dat is heel normaal daar. Geen enkel probleem. Het vloertje van de brug was een soort gaas. Ik keek er dwars doorheen, récht naar beneden waar een kolkende rivier stroomde. De zijkanten waren een soort kippengaas van een meter hoog. De heenweg ging nog wel, toen hielp de eigenaar van het paard nog mee om op gang te komen. Maar, toen ik aan de overkant van het ravijn was moesten we ook weer terug. Ik stond daar dus in m’n eentje, met die knol. De rest van de crew en de gids waren kleine stipjes aan de overkant van het ravijn, ver voorbij hoorafstand. Maar dat paard wilde niet meer terug. ‘Bekijk het maar’ dacht ie bij zichzelf, ‘gammele hangbrug, diep ravijn voor m’n neus, ik geloof het wel’. Maar ik moest wel terug. Voor de film! En die film zorgt ervoor dat we schoenen verkopen, dus het mòèst. En dan sta je dus opeens als Tilburgs mens midden in de Himalaya in je nette pak, niet langs, maar òp de rand van een ravijn van 50 meter diep met beneden een kolkende wildwaterrivier, met je volle gewicht aan de teugels van een paard te trekken. Dat beest zette zich schrap zoals je het alleen in tekenfilms ziet. Terwijl ik als een idioot stond te trekken stonden Snuitje z’n poten helemaal schuin in het zand de andere kant op te hangen. Het is niet echt dat ik in paniek raakte ofzo, maar ik dacht wel iets bij mezelf van ‘NondejUuuUu, ik ga doOoOohooooD... máár... schoenen... must... sell... shoes!!!’. Na een minuutje trekken bedacht ik een list. Het touw aan het hoofd van die dwarsligger was een meter of twee lang. Ik ben zelf zover als het kon op die brug gaan staan. En toen ging ik heel erg uit staan stralen van ‘dan zoek het zelf maar uit maat, ik ga, kijk maar wat je doet’. En toen na nog een klein rukje en een ‘tssk tssk huu’ kwam paardemans eindelijk in beweging.”

Kleine edit achteraf: het was wel echt een klein paard hoor... heel klein... Ik heb er ook opgezeten voor de foto en mijn voeten sleepte nog net niet over de grond. Daar lachen ze me nu, jaren later, nog steeds om uit. Het zag er redelijk komisch uit. Ik keek er heel serieus bij vanwege de foto, maar ik was een soort mislukte Lucky luke.