Ik heb me deze keer goed voorbereid op de reis. In het vliegtuig kijk ik op Netflix twee impressionistische documentaires over Georgië. Het is een soort aaneenschakeling van lange verstilde shots van Georgisch niks. Als ik in het schuurtje in mijn tuin 3 uur lang een camera zou laten draaien, dan kan ik het bij de producent van deze reportage waarschijnlijk uit laten geven als documentaire over Nederland. Maar.. ik ben een fijnproever! En een cultuursnuiver! Ik worstel me d’r nondeju doorheen! Ik voel me helemaal een intellectueel, maar ben tegen de tijd dat we de landing inzetten wel al echt hélemaal klaar met Georgië.

Op het vliegveld maak ik een klassieke groepsreisfout: Ik loop voorop. Als je na de douane als eerste door de schuifdeur gaat en dan als eerste contact maakt met de gids die daar staat te wachten dan heb je een probleem. Een gids is net als een pasgeboren eendje, die hecht zich aan het allereerste levende wezen dat ie ziet rondscharrelen. De schuifdeur bij de douane is voor een gids het ei dat openbreekt. En ik kom daar dus als eerste uit waggelen. Ik ben de hele week aanspreekpunt nummer één en krijg telkens álle toeristische informatie naar m’n hoofd geslingerd. Wist je bijvoorbeeld dat hoofdstad Tbilisi door de eeuwen heen 29 keer vernietigd en opnieuw opgebouwd is? Is een feitje. Ik weet dat..

We maken de dagen erna een waanzinnige rondreis van de Russische tot de Turkse en Armeense grens en alles ertussen. Hoogtepunten: de torens van Svanetti, de rotswoningen in Vardzia en de Tmogvi ruïne. In hoofdstad Tbilisi hebben we een volledige dag ingeruimd om locaties te scouten voor de shoot die we daar nog met Katja Schuurman gaan doen. We lopen onder andere een rondje door de beroemde botanische tuin van Tbilisi, maar die is wat te saai. Een Botanische tuin is eigenlijk een soort dierentuin zonder dieren.

Aan het einde van de scoutdag in Tbilisi hebben we wat mooie locaties op een rijtje. Fotograaf Elmar wordt alleen erg nerveus van de grauwe weersvoorspellingen. We besluiten een gokje te wagen en de dag erop heel vroeg met Katja de Kaukasus in te rijden op zoek naar blauwe lucht. Het is een flink stuk rijden dus ik heb ruim de tijd om mijn woordgrapje over dat ik echt wel veel zin in kouw’cassis krijg in de Kaukasus goed te timen. Na 3 uur rijden brak, vlakbij de Russisiche grens, de hemel open. In het bergdorpje Qazbegi schoten we de laatste 3 foto’s van de reis.