Na de lunch heeft onze gids nóg een leuke hike in de aanbieding. Hij belooft ons een kortere máár avontuurlijkere tocht. Hij biecht later op dat ie er met een groep ook wel eens vier uur over gedaan heeft en dat er heel vaak mensen afhaken en gaan huilen. Na een aantal glibberige verticale rotsen zonder fatsoenlijke houvast haken drie man van onze crew af. De overblijvers gaan, vergezeld door vijf lokale begeleiders, door. Die begeleiders zijn top.. Als ik wat uitglijd zeggen ze telkens ‘slowly slowly’. Super! Thanks!

We zijn al zeker 200 meter stijl omhoog geklommen en beklimmen onderweg zelfs met twijfelachtige zekering een verticale rotswand van een meter of acht. Snel daarna komen we aan bij een soort 'adelaarsnest plateautje' van ongeveer vier vierkante meter. We zijn echt hoog, met vooral veel diepte om ons heen. Wat verderop en drie meter hoger zie ik op een richel een mannetje met een baard zitten. Dat is vast het eindpunt. Nog twee luchtige sprongetjes over honderden meters diepte en één verticale klim van drie meter en we zijn er. Dacht ik...

Nadat ik die laatste krankzinnige meters heb afgelegd komt over die richel meteen één van de begeleiders op mij af. Het gaat opeens allemaal heel snel, de man leidt me mee, we gaan de hoek van de rots om richting grote leegte, hij blijft aanwijzingen geven en voor ik het weet loop ik over een tien meter lange richel van een meter breed. Aan de ene kant van de richel een steile wand van 200 meter hoog en aan de andere kant 300 meter gapende diepte. Alles zónder houvast. Niks. Ik sta vastgeplakt aan die muur. De richel lijkt ook nergens naar toe te leiden, ik zie alleen maar lucht, rots, het riggeltje en die idioot voor me. Hoe meer ik tegen de wand aan kruip, hoe harder die me de diepte in wil drukken. Het is allemaal seconde werk, m’n begeleider houdt het tempo erin. Ik ben overdonderd. Voor ik het weet word ik een holletje in geduwd in het midden van de rots.

Een rond gat midden in de rotswand leidt naar een uitgehakt +/- 6 m2 groot hol. Niels zit daar op de grond en kijkt wazig uit z’n ogen. Elmar staat een beetje te lachen. Ik word overvallen door een misselijkmakend gevoel van paniek, hoogtevrees, vermoeidheid, duizeligheid en verwarring. Het voelt surrealistisch. Waar... de fuck... ben ik. Ik voel de vloer van het holletje onder me bewegen (Niels zei later dat hij dat ook had). Ik kan er met m'n gedachten niet bij dat ik op 300 meter boven de grond in een holletje in een rots zit met als enige uitgang een richeltje van 30 cm breed (in mijn beleving was dat het). Ik krijg het niet verwerkt.

In het holletje zit een klein houten deurtje naar een kerkje dat nog dieper in de rots is uitgehakt. Dat was de hele reden van de klim. Het deurtje gaat open en we krijgen een rondleiding van de priester. Het is prachtig. Onze berggids vertelt over de muurschilderingen, ‘dat zijn de 12 apostelen’. Ik denk bij mezelf: ‘Goedzo Prittstift, babbel jij ff lekker over je apostelen, dan ga ik even bedenken hoe ik deze ruimte in zal richten WANT IK ZIT HIER VOOR DE REST VAN MIJN LEVEN VAST!’. Alles draaide nog steeds. Ik heb pudding in m'n benen en ben er van overtuigd dat ik door m'n benen zak als ik die richel weer op ga. Terug in het holletje kijk ik door het gapende gat naar buiten. Dit kan niet. De richel zie je van binnenuit niet, er is alleen maar verte, diepte en hoogte buiten. Ik schuif op m’n kont richting het gat en kijk voorzichtig naar de richel. Tot mijn vreugde zie ik dat die toch geen 30 cm is maar zeker 80 cm. Het geeft me net genoeg rust om de terugtocht aan te durven. Terwijl ik van binnen huil en aan schoenen denk (da’s belangrijk hè mensen! In schoenen vind je rust en steun! Altijd.) schuifel ik als eerste naar buiten.

1 juni, Afar Ethiopie. Tot nu toe waren we op de hoogvlakte van Ethiopië. Dat is het ontwikkelde deel van het land met een mild klimaat. We reizen nu door naar de laagvlakte, dat is het 'houten-hutjes-deel' van het land met officieel het heetste klimaat op aarde. We gaan in het donker (want overdag is het te warm) een actieve vulkaan beklimmen.. Goed plan natuurlijk! Na een heftige hike van meer dan 10 km staan we rond 23.00 uur ’s avonds boven op de vulkaan. Ik sta op minder dan een halve meter van de brokkelige rand omlaag de krater in te koekeloeren terwijl het waait in de richting van het gat. Niet heel erg arbo-proof zakmarzegge. Ongeveer 50 meter lager in de krater zien we door de zwaveldampen heen waanzinnige ontploffingen van lava. Het lavameer maakt een zelfde soort geluid als een wilde zee, maar dan een paar octaven hoger. Een krankzinnige ervaring. Nadat ik dat ook weer overleefd heb, trek ik - in het kamp wat verderop - m’n nette pak aan en we maken een paar waanzinnige foto’s en opnames bij het lavameer. We overnachten boven op de vulkaan in de buitenlucht tussen allerlei kruipende beesten. ‘If you have to go to the toilet, you can go behind the camels!’

2 juni, Afar Ethiopië. We rijden een paar uur en belanden nu echt volle bak in de hel op aarde. We stappen uit in een soort woestijnachtig landschap met helemaal niks. Het is minstens 46 graden maar het waait als een gek. Zeker windkracht 7. Er is nergens verkoeling. Het drinkwater is gloeiend heet. Onze accommodatie is een hut gemaakt van palen en stro. Die hut is alleen om in te koken. Slapen doen we buiten op gammele houten bedjes. Onze gids heeft net verteld dat de lokale Afar tribe de meest agressieve stam is in heel Afrika. ‘Very agressive yes, but no problem, we sleep outside.’ Het is de bedoeling dat we hier twee nachten blijven. Binnen twee minuten was besloten dat dat niet zo’n goed idee was. We hebben alle locaties en shoots in één dag gepropt en zijn na één overnachting met piepende banden vertrokken.

Over de zwaar bewapende bewaking, die ons overal volgde omdat we hemelsbreed een kilometer van het oorlogsgebied met Eritrea rondhobbelden, zal ik het maar niet hebben. M’n moeder leest dit stuk namelijk ook. Die wordt gek. Eniewees, het is allemaal goed afgelopen! En... gelukkig hebben we de foto’s nog!